W dokumentacji parafialnej brak informacji o architekcie który opracował plan przemieniający przejętą stolarską budowlę w świątynię. Najpierw, w błyskawicznym tempie, podjęto prace nad adoptowaniem podziemnej części budynku stolarni, która uzyskała miano „kościoła dolnego”. Już 10 lipca 1932 r. kardynał Hlond dokonał jego poświęcenia. W uroczystości wzięli udział wierni z całego Poznania przybywający w uroczystych procesjach. Natomiast część nadziemną budynku, traktowaną jako „kościół górny”, planowano sensownie przebudować lub, o co wnioskował Zarząd Miasta, rozebrać dla wzniesienia nowej budowli. Propozycja ta miała mocne uzasadnienie. Obiekty będące w posiadaniu Spółki Stolarskiej były w przeszłości własnością dużego i dobrze funkcjonującego zakładu piwowarskiego Brauerei Bavaria powstałego w latach siedemdziesiątych XIX wieku. Poza główną halą produkcyjną i słodownią tworzyło go wiele obiektów komplementarnych ze stajnią, wozownią i zakładem bednarskim włącznie. Po zakończeniu I wojny światowej właściciele zaniechali produkcji i opuścili browarniany obiekt. Dość szybko zainteresowała się nim stolarska spółka pragnąca podjąć w nim produkcję mebli i przejęła go na własność. Wobec wzrastających kosztów przebudowy obiektu, który miał stać się największym kościołem Poznania liczącym 56 m długości i 16,5 m szerokości, decyzję co do dalszych prac przesunięto na termin późniejszy. Konieczne prace przeciągnęły się do 1933 r. Podjęto też decyzję, że część zabudowań zostanie przeznaczona na mieszkania dla duchowieństwa. W efekcie dalszych prac adaptacyjnych uzyskano taki stan użyteczności budowli, że można było dokonać poświęcenia kościoła, co uczynił kardynał Hlond 16 stycznia 1938 r. Uroczystą Mszę Świętą odprawił wówczas ks. infułat Franciszek Ksawery Ruciński. Kościół Świętego Michała Archanioła był miejscem modlitwy dla mieszkańców Poznania i parafian, także dla jej parafianki Natalii Tułasiewicz zamordowanej 31 marca 1945 r. w obozie koncentracyjnym w Ravensbrück.