Stworzona została w stylu górnego kościoła, do którego wiodą niezbyt wysokie schody. Z kruchty jest zejście do dolnego kościoła, długimi schodami. Uwagę zwracają kropielnice, a przede wszystkim dużych rozmiarów krzyż z oryginalną rzeźbą ukrzyżowanego Chrystusa, stanowiącą efekt pracy rąk, umysłu i serca profesora Kazimierza Bieńkowskiego. Krzyż ten został zawieszony w roku 1957 na 25-lecie istnienia parafii. Odtąd ukrzyżowany Chrystus, łączący w sobie tajemnice cierpienia i miłości wita wszystkich wchodzących do naszej świątyni. Kruchta stanowi też oryginalny panteon narodowej pamięci poprzez umieszczenie na jej ścianach okolicznościowych tablic. Po prawej stronie znajdują się tablice na wieczną cześć i chwałę 15 Pułku Ułanów Poznańskich oraz jego dowódców: pułkownika Zbigniewa Kiedacza (11 IX 1911 – 23 X 1944), pułkownika Tadeusza Mikkego (21 VI 1896 – 12 IX 1939), pułkownika Jerzego Witalisa Kubickiego (19 VIII 1892 –17 IX 1972) – także powstańca wielkopolskiego, pułkownika Edmunda Mirosława Majewskiego (1921-2005), również żołnierza armii generała Władysława Andersa oraz więźnia obozów sowieckich, natomiast po lewej stronie tablicę przywołującą pamięć o bohaterskich żołnierzach 7 pułku Strzelców Konnych Wielkopolskiej Brygady Kawalerii poległych w obronie Ojczyzny w kraju i na wszystkich frontach świata w latach 1939-1945. Harcerze 100 Poznańskiej Drużyny Harcerskiej Chorągwi Wielkopolskiej ZHP umieścili tablicę ku czci generała broni Stanisława Maczka (31 III 1892 – 11 XII 1994) – dowódcy słynnej I Dywizji Pancernej. Na tej ścianie znajduje się też tablica ku pamięci wychowawców i uczniów Prywatnej Szkoły Powszechnej Koedukacyjnej pod wezwaniem św. Kazimierza założonej przez Marię Rozumską (3 VI 1890 – 17 XII 1981) i prowadzonej w latach 1921-1939, a zlokalizowaną w niewielkim oddaleniu od kościoła. Na zewnątrz kruchty znajduje się tablica ku upamiętnieniu postaci Sławosza-Tadeusza Michałowskiego (26 X 1916 – 20 I 1974) – oficera wojska polskiego i architekta oraz ks. Mariana Konopińskiego i ks. Stefana Drygasa, którzy za wiarę i ojczyznę oddali życie w obozach hitlerowskich.
Dbałość o świątynię była też skorelowana z utrzymywaniem innych pomieszczeń parafialnych. Po zniszczeniach wojennych do stadium używalności doprowadzono także pomieszczenia pełniące rolę sal katechetycznych, biura, plebani, mieszkań dla księży. Wygospodarowano również dość dużą powierzchnię i przekazano ją Siostrom Elżbietankom, które uczyniły z niej mini-klasztor. Korzystały z nich ponad 50 lat podejmując różnorodne sfery działalności parafii.
Na terenie parafii, przez ponad 30 lat rezydowały w swoim zakonnym domu, przy ulicy Śniadeckich 9/13, Siostry Adoratorki Krwi Chrystusa, wspomagając działalność proboszczów i parafii.
W latach siedemdziesiątych ubiegłego stulecia podjęto się budowy wolno stojącego wielofunkcyjnego domu parafialnego, spełniającego także funkcję plebanii. Przestrzeń pomiędzy domem parafialnym a kościołem wypełnia fatimska kapliczka, której fundamenty współtworzą kamienie zbierane przez parafian w Poznaniu, Wielkopolsce, Polsce i Europie.